มีการวัดอายุคนของชาวบ้านป่าอยู่อีกมาตราหนึ่่ง อยากจะนำมาเขียนให้หมดกระบวนความเสียเลย การวัดอายุคน นั้นทางภาคเหนือ เขาวัดกันเป็นล็อค ๆ ล็อคละ ๑๐ ปีดังนี้
สิบปี๋๋ อาบน้ำบ่หนาว
ซาวปี๋๋ แอ่วสาวบ๋ก๊าย
สามสิบปี๋ บ่หนายสงสาร
สี่สิบปี๋ เยียะก๋ารเหมือนฟ้าผ่า
ห้าสิบปี๋ สาวน้อยด่าบ๋เจ็บใจ
หกสิบปี๋ ไอเหมือนฟากโขก
เจ็ดสิบปี มะโหกขึ้นเต๋ยตั๋๋ว
แปดสิบปี๋ ใค่หัวเหมือนให้
เก้าสิบปี๋ ไข้ก็ต๋ายบ๋ไข้ก็ต๋าย
สิบปี๋อาบน้ำไม่หนาวนี้ ก็เด็ก ๆ ยังไม่รู้ร้อนรู้หนาวนี่ พอขึ้้นซ๋าว คือยี่สิบปีก็เป็น ทีวีรุ่นใหม่เอี่ยมเปิดปุ๊บติดปั๊บ ใครชวนไปเที่ยวหญิงแล้วไม่มีขัดตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงว่างั้น สามสิบปีนี้คุณผู้หญิงคนไหนได้ร่วมหอลงโรงกับคนปูนนี้ มาตราวัดอายุบทนี้ก็ว่าเจ็ดวันไม่มีการเว้น......อ้า.....ดีดซ้อมดนตรีเลยแหละครับ ตรงกันข้ามถ้าเป็นผู้ชายได้หญิงรุ่น ๓๐ นี้เป็นภรรยาก็มองฟ้ามองดินเหลืองอ๋อยจนเดินโซซัดโซเซไปทีเดียว
พอขึ้นสี่สิบปี เอาแล้ว ไล้ฟบีกินฟอร์ตี้ เหมือนฝรั่่งเปี๊ยบ ตั้งหน้าตั้งตาทำงาน ไม่เห็นแก่เหน็ดแก่เหนือย ทำงานอย่างกะฟ้าผ่าว่าเข้านั่น ก็จะเป็นหลักเป็นฐานไง พอถึงห้าสิบปีตอนนี้และครับ
คุณหญิงคุณนายทั้้้งหลายต้องระแวดระวัง
คุณผู้ชายจะแอบไปมีอีหนูซุกซ่อนกันไว้ตามบ้านเล็กบ้านน้อยก็ตอนนี้แหละครับ ก็ขนาดสาวน้อยด่าเป็นพ่อเฒ่าหัวงูยังไม่เจ็บอกเจ็บใจ หัวเราะฮ่าฮ่า สองสามวันซื้อรถเก่งใหม่เอี่ยมแอบพากันไปปิคนิค พัทยา หัวหิน อะไรโน่นแล้ว ไว้ใจยากจริง ๆ
พอหกสิบ หักโหมโถมแรงกับอีหนูบ้านเล็ก บ้านน้อยมาอย่างสมบุกสมบันโรคาพยาธิก็เริ่มเบียดเบียนซิครับ ฮอร์โมนก็แล้ว ยากำลังกี่ขนาน ๆ ช้างเหยียบป่า ม้าเหยียบกะโหลก เลือดแรดเลือดค่างอะไรก็แล้ว ติดหอบติดไอโครกครากเสียงยังกับกะเก้งคือฟานร้อง เจ็ดสิบปีถ้าถึงก็ดีถมไป แต่มาตราวัดอายุข้อนี้เขาก็ว่าเนื้อหนังมังสาเหี่ยวย่น หย่อนยาน เป็นปุ่มเป็นไฝฝ้า ตกกระ กระดำกระด่างดูไม่ได้ พอแปดสิบปีฟันหลุดหมดปาก ทันตแพทย์สมัยก่อนไม่ได้มียั้วเยี้ยอย่างเดี๋ยวนี้ เวลาไค่หัว คือหัวเราะ ก็เหมือนทารกที่ยังไม่มีฟันน้ำนมร้องไห้ ทีนี้พอเก้าสิบปี บทบัญญัตินี้เขาให้เอวังเสียเลย คือจะไข้ก็ช่างไม่ไข้ก็ช่าง เด้ดสะมอเร่ไปเสียโดยดีก็แล้วกัน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น