เราคงเคยได้ิข่าวทางหน้าหนังสือพิมพ์บ่อย ๆ เกี่ยวกับการประกวดสุนัข แต่มีสักกี่คนที่จะรู้จักสุนัขได้ดีและลึกซึ้งเท่ากับสุนัขด้วยกัน คงไม่มีหรอกนะครับหรือใครจะเถียง บางครั้งเราเลี้ยงสุนัขมาตั้งหลายปีสุดท้ายก็ฆ่ามันทิ้งบ้าง เอาไปปล่อยวัดบ้าง ถ้าไปถามบุคคลที่ทำกับหมาแบบนี้ก็จะได้รับคำตอบแบบเอาสีข้างเข้าถูว่า มันทำร้ายคนในบ้านบ้าง นอกบ้านบ้างแต่ไม่เคยโทษตัวเองเลยว่า แล้วนำมันมาเลี้ยงทำไม อย่างนี้แล้วจะว่ารู้ใจมันได้อย่างไร แต่อย่างไรก็ยังมีคนชอบเลี้ยงมัน บางตัวซื้อมาด้วยราคาแพงมากกว่าเงินเดือนของข้าราชการรับทั้งปีก็มี ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ ต่อไปนี้เป็นเรื่องราวของสุนัขท่านผู้อ่านก็ใช้วิจารณญาณ ในการอ่านดูก็แล้วกันนะครับ
".....อันตัวเพื่อนเหมือนมนุษย์สุจริต จะผิดอยู่แต่เพียงพูดไม่ได้
แต่เมื่อดูใคร่รู้ความในใจ ก็มองดูรู้ได้ในดวงตา....."
เป็นตอนหนึ่งในกลอนพระราชนิพนธ์ของพระเจัาอยู่หัวราชการที่ ๖ ซึ่งติดอยู่ ณ ฐานอนุสาวรีย์หมาชื่อย่าเหล่ ในพระราชวังสนามจันทร์ จังหวัดนครปฐม ทั้ง ๆ ที่หมาต้องการการดูแลเอาใจใส่เกือบจะมากกว่าสัตว์เลี้ยงชนิดใด ๆ ทั้งสิ้น แต่คนก็ยังที่จะเลี้ยงหมา เพราะหมาได้ทุ่มเทชีวิตจิตใจให้กับคน
หมาตัวแรกเข้ามาอยูกับคนได้อย่างไรไม่มีหลักฐานปรากฎชัดเจนนัก พวกพราหมณ์เขามีนิยายเล่ากันในหมู่พวกเขาว่า พระพรหมเป็นผู้สร้างหมาขึ้นมาเพื่อที่จะส่งลงมาอยู่เป็นเพื่อนของมนุษ์ โดยสั่งหมาว่าให้ไปรับใช้สัตว์ที่มีฤทธิ์มากที่สุดในโลก หมาตัวแรกนี้ไม่รู้ความนัย เมื่อลงมาถึงพื้นดินแล้วก็เข้าไปในป่าอันกว้างใหญ่และพบกับช้างเข้า มันก็ทึกทักเอาว่าสัตว์ตัวใหญ่นี้แหละจะต้องมีฤทธิ์เดชมากที่สุดในโลก มันจึงเข้าไปขอเป็นผู้รับใช้ช้าง พอตกกลางคืนเกิดลมพัดแรงใบไม้กระทบกันดังกรอบแกรบ หมาจึงเห่าขึ้นตามนิสัย ช้างรำคาญก็ร้องห้าม "เฮ้ย ! หยุดเห่าเสียที ประเดี๋ยวเจ้าสิงโตที่ออกหากินเกลื่อนป่าได้ยินเข้า มันก็จะมากินเจ้าเสียหรอก" เจ้าหมาจึงคิดว่าถ้าอย่างนั้นสิงโตก็ต้องมีฤทธิ์กว่าช้างแน่ มันจึงผละไปอยู่กับสิงโต พอถึงเวลากลางคืน ลมก็พัดใบไม้ดังกรอบแกรบอีก เจ้าหมาก็ต้องเห่าตามเคย สิงโตจึงดุเอา "นี่! หยุดเห่าเสียที แถวนี้มีนายพรานออกมาล่าสัตว์กันยุ่บยั่บไปหมด ถ้าเขาได้ยินเสียงของเจ้าเข้า เขาก็จะมาฆ่าเจ้าเสียเท่านั้น" เจ้าหมาก็คิดอีกว่า "เอ๊ะ! แบบนี้นายพรานก็มีฤทธิ์มากกว่าสิงโตน่ะซี" มันก็เลยไปขอเป็นผู้รับใช้นายพรานป่า ครั้งตกค่ำลมพัดใบไม้ดังกรอบแกรบ มันก็เห่าอีก แต่นายพรานก็ไม่ว่าอะไร เจ้าหมาเห่าจนหมดแรง เลยต้องเลิกเห่า และนึกรู้ได้ว่า เจ้าสัตว์สองขาสองมือนี่เก่งจริง มันจึงอยู่รับใช้คนมาจนทุกวันนี้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น