บทพิสูจน์

                                                           บทพิสูจน์

     ชายชาวสวนคนหนึ่งขึ้นต้นหมากจนถึงยอด  โยนหมากลงมาทั้งทะลาย  แล้วเกิดมืออ่อนเท้าอ่อนครูดลงมากองอยู่ที่โคนต้น  หน้าอกหน้าใจถลอกปอกเปิด  เขาลุกขึ้นได้ก็ก้มหน้าก้มตากระโดดข้ามท้องร่อง  แต่พลัดตกลงไป  และร้องขรมเพราะแสบหน้าอก  ครั้นตะเกียกตะกายขึ้นมาได้ก็วิ่งหายไปทางท้ายสวน  คำว่า  ท้ายสวน   นี้คู่กับกับคำว่า หัวสวน ท่านไม่ใช้คำว่า หางสวน  เช่นเดียวกับคำว่า  หัวตรอก ท่านก็ใช้ว่า  ท้ายตรอก ไม่ใช้คำว่า หางตรอก และคำว่า  ปากตรอก ก็อย่างเดียวกัน  คือ ใช้ท้ายตรอก  ไม่ใช้คำอื่นที่ตรงข้ามกับปาก

        ชาวสวนอีกคนหนึ่งที่ยืนดูการขึ้นและตกต้นหมากของชายคนนั้น  เป็นผู้ที่นับถือข้าพเจ้าว่าเป็นคนฉลาดมาตั้งแต่เรียนชั้นประถมด้วยกัน  ได้สอบถามข้าพเจ้าถึงการตกต้นหมากของชายคนนั้นว่า  จะพิสูจน์ถึงอะไรได้บ้าง  ข้าพเจ้าตอบว่า  " คนขึ้นต้นไม้ย่อมตกต้นไม้เป็นธรรมดา  และคนที่ไม่มีราคาย่อมจองหอง ฮิ ฮิ "

        " คม....คมมาก....ก้าก  ก้าก  และ ก้าก " เขาพูดพลางหัวเราะพลาง  ฟังคล้ายเสียงสิงโตหัวเราะถ้าสิงโตสามารถหัวเราะได้อย่างคนเรา

      ข้าพเจ้าออกจะเห็นด้วยกับคำสดุดีของชายอันเป็นผู้มีความเคารพนับถือข้าพเจ้าเป็นพิเศษ  เขาเคยกล่าวแก่ใคร ๆ หลายคนว่า  เขานับถือความคิดของข้าพเจ้า  แต่มีเพื่อนใจร้ายคนหนึ่งของข้าพเจ้าบังอาจกล่าวว่า  การที่อีตานั่น  บอกว่านับถือความคิดของข้าพเจ้านั้น  ก็เพราะเขารู้ว่าข้าพเจ้าไม่มีความรู้   ข้าพเจ้าฟังแล้วปวดใจมาก  คิดว่าถ้าสามารถทำมัมมี่ได้ก็จะทำเอาไว้ดูเล่นสักตัวหนึ่ง  ข้าพเจ้าหมายถึงเพื่อนใจร้ายคนนั้น

         ชีวิตคนเราเต็มไปด้วยการพิสูจน์  เราจะพิสูจน์ใคร ๆ และอะไรต่อมิอะไรตลอดเวลา  และเราเองก็ถูกใคร ๆ และอะไร ๆ พิสูจน์เราอยู่เหมือนกัน  เพียงแต่กระทำกันอยู่เงียบ ๆ เท่านั้น  แต่อย่าพลาดก็แล้วนะเออ..!! พลาดละก็....ฮึ่ม

                  

          ชายคนหนึ่งได้สาวใช้ใหม่มาคนหนึ่ง  เป็นสาวใช้คนแรกในชีวิตของเขา  ได้มีญาติมิตรสนิทแนะนำให้ทดลองพิสูจน์ความซื่อสัตย์ของสาวใช้คนนั้น  เขาก็ดำเนินการไปตามที่ญาติมิตรแนะนำ  ได้แก่การแกล้งลืมธนบัตรฉบับละ ๒๐ บาทบ้าง ๕๐ บาทบ้าง  และ ๑๐๐ บาทบ้าง  ไว้ในกระเป๋ากางเกงที่ส่งไปให้เจ้าหล่อนนำไปซัก  ซึ่งหล่อนก็ซักด้วยมือ ไม่ได้ซักด้วยเครื่องซักผ้า  เพราะหมอนี่เคยรู้จักกับมหาเศรษฐีพันล้านผู้หนึ่งซึ่งไม่มีเครื่องซักผ้าใช้  มหาเศรษฐีอธิบายว่า  การซักผ้าด้วยมือนั้นช่วยรักษาเนื้อผ้าราคาแพงได้ดีกว่าซักด้วยเครื่อง  เพราะฉะนั้นตามบ้านผู้มีเงินมหาศาลทั่วไป  จึงนิยมซักผ้าด้วยมือยิ่งกว่าที่จะซักด้วยเครื่อง  ความเห็นของชายคนนี้เป็นเหตุให้ญาติมิตรหลายคนที่ปัญญาอ่อนพากันขายเครื่องซักผ้าไปเสียในราคาถูกเพื่อที่ว่า  ในบ้านของเขาจะได้ไม่มีเครื่องซักผ้า    และเพื่อที่ว่าคนทั้งหลายจะได้นับถือเขาว่า เป็นมหาเศรษฐีคนหนึ่งของเมื่องไทย

            ผลของการพิสูจน์ด้วยวิธีนี้ปรากฏว่าธนบัตรที่เขาแกล้งลืมไว้ในกระเป๋ากางเกงเละตุ้มเป๊ะหมดแทบไม่มีชิ้นดี  แฟนของสาวใช้เท่านั้นที่รู้ความจริง  ธนบัตรสีแดงที่ถูกขยำขยี้จนไมเป็นธนบัตรนั้นคือคูปองของห้างสรรพสินค้าที่ทำเลียนแบบธนบัตรใบละร้อย  อย่างไรก็ตาม ต่อมา  ชายหนุ่มเจ้าของบ้านก็ไว้ใจหล่อนจนสนิท

          เขาได้บอกให้หล่อนรู้ตัวว่า   หล่อนเป็นคนซื่อ  เขาไว้ใจหล่อนเต็มที่  และตราบใดที่เขามีหล่อนมาช่วยทำหน้าที่แม่บ้านอยู่ในบ้านของเขา  เขาสามารถนอนไม่ต้องปิดประตูห้องนอนก็ยังได้  ส่วนสาวใช้ก็ปูที่นอนและกางมุ้งอยู่หน้าประตูห้องของเขา  เพื่ออารักขานายจ้างไปในตัวตามวิสัยของคนใช้ที่ดี

          แต่ประตูห้องนอนของนายจ้างเป็นประตูชนิดเ้ปิดออกข้างนอกห้อง  มิใช่เปิดเข้า  ดังนั้นถ้าเขาจะเปิดประตูห้องออกมา   ประตูจะต้องมาโดนที่นอนหรือบางที่ก็โดนตัวสาวใช้  ซึ่งก็ทำให้หล่อนตื่น  แต่ถ้าจะเปิดกันจริง ๆ ก็คงจะยากหน่อย  เพราะต้องออกกำลังดันบานประตูเนื่องจากหล่อนตัวหนัก

        เป็นการยากที่จะสาธยายรายละเอียดของเหตุการณ์ชนิดเช่นนี้โดยมิให้กระทบกระเทือนแก่ความสงบเรียบร้อยและศิลธรรมอันดีของประชาชน  เพราะฉะนั้น  จึงข้ามไปเสีย แต่ขอเปิดเผยความจริงบางประการตามหลักที่ว่า  ช้างตายทั้งตัวเอาใบบัวไปปิด  นั้นก็คือต่อมา  นางสาวใช้นั้นก็ตั้งครรภ์กับนายจ้างของหล่อน  ส่วนคนที่โล่งอกจริง ๆ คือ แฟนของหล่อน ( มันคงอยากทิ้งอยู่แล้ว )

          เราพิสูจน์ธาตุแท้ของแมวด้วยการให้อยู่ใกล้ปลาย่าง  หรือพิสูจน์มดด้วยการให้อยู่ใกล้น้ำตาล  เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก็คือมดจะกินน้ำตาลและแมวก็จะกินปลาย่าง  ส่วนพังเพยที่ว่าใช้แมวไปขอไฟจะมีความหมายอย่างไรนั้น  ขอทุเลาไว้อธิบายในโอกาสต่อไป

                  

            นานมาแล้วมีหนังฝรั่งเรื่องหนึ่งเข้ามาฉายในกรุงเทพฯ เป็นหนังธรรมดาที่มิได้มีความสำคัญแก่บรรดาคอหนังทั้งหลาย  เนื้อเรื่องก็ดูง่าย ๆ มีผู้แสดง ๓ คน คือ ผัวเมียคู่หนึ่งแล้วเพื่อนของผัวคนหนึ่ง  ชายทั้วสองนี้เป็นคนตีอีเตอร์รางรถไฟ (บ้านเราเรียกว่าคนซ่่อมและดูแลรางรถไฟ ) ต่อมาเพราะเหตุใดก็จำไม่ได้  อีตาผัวเกิดหูหนวกฟังอะไรไม่ได้ยิน  แล้วเมียกับเพื่อนของแกก็ลักลอบเป็นเป็นชู้กันจนตาผัวสงสัย  ฝ่ายนางเมียกับชู้ก็สงสัยเหมือนกัน  ในที่สุดก็คิดว่างแผนการพิสูจน์ว่าอีตาผัวหายหูหนวกหรือยัง  นางเมียจึงยืนคุยกับตาผัวซึ่งนั่งเก้าอี้อยู่ในบ้าน   ส่วนชายชู้ไปยืนอยู่ข้างหลัง   แล้วขว้างเหล็กก้อนหนึ่งลงบนพื้นสุดแรงเกิด ซึ่งทำให้เสียงดังมาก  ซึ่งตามธรรมดาแล้วอีตาผัวซึ่งไม่รู้อีโหน่อิเหน่อะไรจะต้องสะดุ้งตกใจแทบตกเก้าอี้หรืออย่างน้อยก็สะดุ้งโหยงให้เห็นกันว่าแก่ได้ยินเสียงแล้ว   แต่ตาผัวนั่นแกเก็บความรู้สึกเก่งมาก  แกไม่สะดุ้งเลย  แต่แกนั่งน้ำตาคลอไหลพราก  แกคงเสียใจให้แก่คุณงามความดีที่เมียพึงมีต่อผัว  และเพื่อนพึงมีต่อเพื่อน  ซึ่งได้วอดวายไปจากหัวใจของคนทั้งสองแล้วโดยสิ้นเชิง

          ข้าพเจ้าได้ชมภาพยนต์เรื่องนี้ที่โรงหนังอะไรก็จำไม่ได้ หนังจะทำเงินหรือเปล่าไม่แน่ใจแต่มันก็เป็นบทพิสูจน์สันดานมนุษย์ แต่เพื่อนผมที่ได้ไปชมหนังเรื่องนี้บางคนเมื่อดูออกมาแล้วก็แอบไปร่ำสุราถามว่าสงสารอีตาผัวในหนังเรื่องนั่นหรือไรก็็ได้รับคำตอบแบบไม่เป็นทางการและไม่เกี่ยวกับหนังเรื่องนั้นเลยว่า " เพราะถือสุ( รา )ภาษิตว่า  กินสุราดีกว่ามีอนุภรรยา"

        

          เรื่องหนังที่เล่าไปนั้นเป็นการพิสูจน์เพื่อหาความสุจริตหรือเพื่อประโยชน์แก่การทุจริตก็ตาม  เคยมีชายคนหนึ่งไปรักผู้หญิงและสารภาพรักแก่หล่อนตามระเบียบของท่านกามเทพ หล่อนถามว่า  ทำอย่างไรจึงจะรู้ว่า  เขารักหล่อนจริง  พอดีแกเป็นคนสูบฝิ่น  ผู้หญิงจึงแนะนำว่าถ้าเลิกสูบฝิ่นได้แล้วค่อยมาเจรจากันใหม่  ต่อมาชายคนนั้นก็ลงแดงตาย  อันเป็นการพิสูจน์ให้เห็นว่าเขารักหล่อนจริงและยอมก้มหน้าไปหารักใหม่ในเมืองผี

              เคยมีผู้สนใจในเรื่องภูตผีปีศาจถามข้าพเจ้าว่า  ผีผู้ชายกับผีผู้หญิงมีความปฏิพัทธ์รักใคร่กันเหมือนคนเราหรือไม่  ทั้งนี้ไม่นับหญิงชายที่จูงมือกันไปฆ่าตัวตายเพราะผิดหวังในเรื่องรัก  เพราะเขาเคยเห็นชายหญิงคู่หนึ่งนัดกันไปทำลายตัวเอง  เสร็จแล้วผู้หญิงตายคนเดียว  ผู้ชายร่อแรก็จริงแต่ไม่ตาย  ต่อมาหมอนี่ก็ทะลึงไปมีแฟนใหม่  พิธีแต่งงานของเขาใหญ่โต  หรูหรามาก  เลี้ยงโต๊ะจีนชั้นดีถึง ๓๐๐ โต๊ะ มีแขกเหรื่อนำของขวัญและเงินสดไปให้มากมายก่ายกอง  และทันใดนั้นเขาก็ลืมแฟนเก่าของเขาที่ฆ่าตัวตายด้วยคำแนะนำของเขา  นี่ก็เป็นการพิสูจน์อย่างหนึ่งของความรัก  คือพิสูจน์ว่า  ไม่มีความรักของใครที่มีค่าพอที่เราจะเอาชีวิตไปบูชายัญให้มัน  และแผ่นดินไม่ไร้เท่าใบสาเกหรอกครับ!!!!

          ในการรับคนเข้าทำงานสมัยนี้ ก็เหมือนกับงานราชการทั่ว ๆ ไปที่จะต้องผ่านขั้นตอนของการทดลองงาน  ๖ เดือน  ระหว่าง  ๖ เดือนนี้  แม้ว่าเป็นช่วงเวลาสั้น ๆ แต่ก็ยาวพอที่ช่วยให้คนเราสามารถอ่านใจของกันและกันได้บ้างไม่น้อยก็มากหรือไม่มากก็น้อย  บางคนทำงานตั้งเป็นเดือน ๆ ยังไม่กล้าใช้โทรศัพท์ในสำนักงาน  และขอร้องญาติมิตรไม่ให้โทรศัพท์ไปหาเธอด้วย  เพราะเกรงใจบริษัทจะหาว่าฉวยโอกาสแสวงหาผลประโยชน์ส่วนตัว  แต่บางคนไม่เช่นนั้น  ทะลึ่งแอบโทรศัพท์ทางไกลก็มี  ทางบริษัทต้องติดต่อตรวจสอบว่าหมายเลขที่ปรากฎในใบแจ้งหนี้โทรศัพท์เป็นของใครกัน  ในที่สุดก็สืบทราบได้แน่นอนว่าเป็นโทรศัพท์จากนางสาวคนหนึ่งติดต่อไปหาญาติของหล่อนในต่างจังหวัด  การสืบสวนนี้ทำให้บริษัทต้องเสียค่าใช้จ่ายเป็นเงิน ๒,๐๐๐ บาท โดยหัวหน้าเอาไว้เอง ๑,๒๐๐ บาท อีก ๘๐๐ บาทให้ลูกน้องที่ช่วยกันสืบสวนเรื่องนี้แบ่งกันเอง

             นายอารมณ์  อายุ ๒๓ ปี หลงรักนางสาววัชรี อายุ ๒๐ ปี แต่บิดาของนางวัชรีเป็นคนดุมาก  คนทั้งสองจึงแอบติดต่อกัน  โดยมีแม่ครัวเป็นคนกลาง  แต่ไม่ใช่ถึงกับเป็นสื่อ เพราะเขารักกันอยู่ก่อน  ยายแม่ครัวเพียงแต่ทำหน้าที่บุรุษไปรษณีย์  ได้ค่ายาดองคราวละก๊งสองก๊งพอเป็นกำลังใจให้เดินเหินคล่อง  ต่อมา  ท่านบิดาของนางสาววัชรีรับจดหมายที่หมอนั่นเขียนมาถึงลูกสาว   โดยที่หล่อนแกล้งวางจดหมายนั้นไว้ในที่ซึ่งบิดาควรจะมองเห็นได้ไม่ยากนัก  แต่รายละเอียดมิได้แจ้งว่าวางไว้ตรงไหน  บิดาจึงสอบถามลูกสาวว่า  ชายหนุ่มผู้นี้เป็นใคร  พ่อและแม่ชื่ออะไร  ลูกสาวจึงอธิบายจบแล้ว  บิดาบอกว่าไม่รู้จัก  ไม่เคยได้ยินชื่อพ่อแม่และนามสกุลของหมอนี่  แต่ท่านก็เปิดโอกาสโดยกล่าวว่า  ถ้าลูกสาวท่านรักใคร่ชอบพอกับชายหนุ่มจริง   ก็ขอให้เข้าตามตรอกออกทางประตู

             ปริศนาหรือรหัสข้อนี้เป็นเรื่องลึกซึ้งมาก  เพราะบางคนบอกว่า  ที่ว่าเข้าตามตรอกนั้นหมายถึงเริ่มรักกันด้วยการหลบ ๆ ซ่อน ๆ  แต่ออกทางประตูนั้นหมายถึงการลงเอยด้วยความเปิดเผย  มิใช่ลักลอบเข้าหาลูกสาวเขาแล้วเผ่นออกทางหน้าต่าง  เหมือนแมวถูกขว้างด้วยเกือก  อย่างไรก็ตาม  นางสาวได้ยื่นคำขาดแก่หมอนั่นว่า  ต้องไปหาคุณพ่อวันนี้ ( วันนั้น ) ให้ได้  แล้วเขาก็ถูกหล่อนและแม่ครัวตัวฉกาจควบคุมตัวไปในบ้าน   เหมือนนักโทษที่ต้องคำพิพากษาถึงที่สุดแล้วถูกคุมตัวไปเข้าคุก

             ต่อมา  เขาก็ได้ไปมาหาสู่หล่อนตามระเบียบ   คือ  ไปวันเสาร์วันอาทิตย์และวันหยุดนักขัตฤกษ์ต่าง ๆ ไม่ไปไหนเลย  นั่งสนทนากันได้ทั้งวัน  จนหล่อนและบิดาเชื่อว่าเขาไม่มีบุตรและภริยา  เพราะถ้ามีจะมาได้อย่างไรกันตั้งแต่เช้าตรู่  โดยมาช่วยกันตักบาตร  แล้วกลับตั้ง ๔ ทุ่ม  สม่ำเสมอเป็นเวลาปีเศษ

               วันหนึ่ง  ท่านจึงเปรย ๆ ขึ้นต่อหน้าลูกสาวและชายหนุ่มนั้นว่า  คนที่จะมารักใครชอบพอลูกสาวของท่านนั้น  ถ้าเป็นคนดี  ทำมาหากินสุจริต  แม้จะยากจะจนก็ไม่รังเกียจ  มีพร้าขัดหลังมาเล่มเดียวก็พอ  ชายหนุ่มและหญิงสาวช่วยกันขบคิดปริศนาข้อนี้อย่างหนัก  เขาจึงไปถามน้าข้างบ้านว่าภาษิตนี้แปลว่ากระไร  คุณน้าข้างบ้านตอบว่า  ท่านหมายความว่า  เอ็งต้องมีงานทำ  และตั้งใจทำงานนั้นเป็นอย่างยิ่งหมายถึงคนที่เอาถ่าน  มิใช่คนที่เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ  ชายหนุ่มไม่เข้าใจว่า เอาถ่าน และ เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ ก็จริง  แต่เขาก็พยายามพิสูจน์ให้เห็นว่าเขามีงานทำมั่นคงและมีความมานะบากบั่นในการทำงานจริง  วันว่างก็มาช่วยนางสาวตัดหญ้าและแต่งต้นไม้ประดับของท่าน


          ครั้นแล้วอภิมหาโลกาวินาศก็มาถึงจนได้  ท่านผู้อ่านที่ตั้งครรภ์แก่ ท่านผู้ป่วยหนักอยู่ในห้อง ไอ ซี ยู อย่าอ่าน ควรข้ามตอนนี้ไปเสีย เรื่องมีอยู่ว่า   ว่าที่พ่อตากับว่าที่ลูกเขยได้สนทนากันถึงความจริงใจที่คนรักกันต้องมีให้แก่กัน  ท่านได้สอบถามชายหนุ่มผู้มีชื่อข้างต้นนี้  อันข้าพเจ้าลืมเสียแล้วว่าชื่ออะไรนั้นว่า

               
      " เองรักลูกสาวเรามากแค่ไหน " 

      " กระผมรักคุณจิ๋ม ( หรืออะไรก็ตามที่คล้าย ๆ อย่างนี้ ) เท่าชีวิตของกระผมขอรับ " 

        ท่านถามต่อไปว่า " ถ้ามีคนจะมาทำร้ายลูกสาวของข้า  เองจะทำอย่างไร "

   เขากราบเรียนว่า " กระผมจะเข้าขวางทันที่และร้องบอกให้คุณ....เอ้อ....เอ๊ อะไรหว่า....รีบหนีไป  ถ้าขณะนั้นคนร้ายยิงหรือแทงก็ถูกกระผม  ไม่ถูกบุตรีอันเป็นประหนึ่งดวงใจท่าน  เพราะกระผมทราบว่า  ใครก็ตามที่ทำร้ายลูกสาวท่านก็เท่ากับทำร้ายท่าน "

       " สมมุติว่า  วันหนึ่งเอ็งกับลูกสาวเราพากันไปเที่ยวสวนสัตว์แห่งหนึ่งแล้วเสือหลุดจากกรงเดินมาที่เอ็ง  โดยมีสายตาจ้องจับอยู่ที่ร่างกายอรชรอ้อนแอ้นของลูกสาวข้าเองจะทำอย่างไร "


       " กระผมจะขวางหน้าคุณ....เอ้อ....เธอไว้แล้วร้องตวาดเสือด้วยเสียงอันดังที่สุดในชีวิต  ล่อให้เสือกัดผม  กระผมก็ทำได้แค่นี้แหละขอรับ  ต่อจากนั้นก็คงจะเป็นเรื่องของเจ้าหน้าที่สวนสัตว์จะช่วยป้องกันอันตรายให้เธอ....และถ้ากระผมตาย.......  กระผมก็จะตายอย่างกามนิต ขึ้นไปรอวาสิฏฐีอยู่  ณ แดนสุขาวดีขอรับ


         " เป็นเอามาก " ท่านพูดเบา ๆ แล้วเดินไปหาคุณวัชรีที่กำลังนั่งฟังการสนทนาอยู่ที่โซฟาตัวหนึ่ง  พลางก้มลงบีบคอและคำรามลั่น  นางสาววัชรีก็ดิ้น  ท่านร้องถามเขาว่า  ถ้าเอ็งเห็นลูกสาวของข้าถูกทำร้ายแบบนี้ เอ็งจะทำประการใดให้ว่ามา


       ชายหนุ่มด้วยความกลัวว่าที่พ่อตา   และด้วยจิตใจที่กล้าหาญ  ได้กระโดดถีบสะโพกว่าที่พ่อตาสุดแรงเกิด   ว่าที่พ่อตากระเด็นไปอยู่บนโซฟาอีกตัวหนึ่ง  ส่วนชายหนุ่มเสียหลักตัวลอยเพราะถีบแรงมากถึงกับหงายหลังตึง  นอนทำนัยน์ตาปริบ ๆ อยู่บนพรมปูพื้นห้อง  พอได้สติก็วิ่งออกไปจากบ้านท่านอย่างไม่คิดชีวิต  มีท่านและนางสาววัชรีตามมาติด ๆ 

       "กลับมาก่อนเว้ย....." ท่านร้องขรม  กระโดดชูกำปั้นเต้นเร่า ๆ ขอให้กลับมาก่อน  ข้ายินดียกลูกสาวให้เองแล้ว  ไม่เรียกร้องสินสอดแม้แต่บาทเดียว  และจะยกที่ดินให้อีกหลายขนัด....... กลับมาเว้ย.....กลับมาเดี๋ยวนี้แหละ


       นายอารมณ์หันมายกมือไหว้ท่าน  และโบกมืออำลานางสาววัชรีก่อนที่จะวิ่งเลี้ยวปากตรอกหายวับไปกับตาคุณพ่อและลูกสาวคู่นี้


       " แล้วท่านเป็นอย่างไรบ้างขอรับจากการที่ถูกมัน....อ้า....ใช้เท้าผลักสะโพก " 

      " สองวันต่อมาจึงรู้ว่าสะโพกคลาก  เดินไม่ถนัด  ต้องเดินไปให้เขานวด  ประคบอยู่ตั้งหลายวัน  ถ้าเจอหน้ามันอีกหนเดียว.....ผมยิงมันไส้แตกแน่ ๆ ไอ้ผีทะเล...."

       " แล้วคุณหนูเล่าครับพบเห็นหรือได้ข่าวเขาบ้างไหม "  ข้าพเจ้าถามลูกสาวท่าน 

เธอสั่นศรีษะหลบนัยน์ตาพริ้ม  แล้วตอบว่า  " ไม่หรอกค่ะ...ช่างเถิด....นึกเสียว่าเราไม่ใช่เนื้อคู่กัน....แต่  คุณพ่อก็ไม่น่าจะไปทดสอบจิตใจเขาถึงขนาดนั้น  ทั้ง ๆที่คุณพ่อก็ทราบดีว่าเขาเป็นคนซื่อบื้อขนาดไหน "

        หล่อนกล่าวด้วยเสียงละห้อย


     " คนเรานั้น ถ้าไม่เข้าไปวุ่นวายกับ พรหมลิขิตของผู้อื่น
ได้ก็จะเป็นการดี " กะเหรี่ยงชราคนหนึ่งกล่าวที่หลังวัดใหม่ยายนุ้ย 


                              ___________
         
                                                                                                                                     สัมพันธ์ จันทร์ผา